Zaproszenie

Szanowni Państwo,

Serdecznie zapraszamy na Konfrontacje Architektoniczne, które odbędą się 15 kwietnia o godz. 17.00 w Audytorium Jana Nowaka-Jeziorańskiego (Muzeum Powstania Warszawskiego, ul. Grzybowska 79). Temat najbliższego spotkania:

* Czy w Warszawie warto budować wieżowce? *

W debacie udział wezmą:

• Jacek Wojciechowicz, wiceprezydent m.st. Warszawy ds. inwestycji,
  
• Michał Borowski, prezes Narodowego Centrum Sportu, były Naczelny Architekt Miasta
  
• Stefan Kuryłowicz, architekt i urbanista, przewodniczący Rady Architektury i Rozwoju Miasta przy prezydencie Warszawy,
  
• Adam Białobrzeski, architekt, współautor rekordowego projektu 330-metrowego gmachu w centrum Warszawy,
  

Spotkanie poprowadzą:

• Marek Pawlak - Muzeum Powstania Warszawskiego
• Radosław Górecki, Karol Kobos- "DZIENNIK Polska Europa Świat"

Konfrontacje Architektoniczne to cykliczne spotkania poświęcone architekturze i urbanistyce Warszawy, z udziałem wybitnych architektów, polityków i samorządowców. Celem "Konfrontacji" jest dyskusja nad kierunkami rozwoju miasta.

Organizatorzy spotkania:

• Instytut Stefana Starzyńskiego, oddział Muzeum Powstania Warszawskiego
• DZIENNIK Polska Europa Świat

Debata jest otwarta dla publiczności, wstęp wolny.
Zapraszamy!

Pretekstem do spotkania jest oczywiście wysyp propozycji i projektów wieżowców. W ciągu półtora roku pojawiło się ich kilkanaście, właściwie nie ma tygodnia, by do ratusza nie trafiały kolejne wnioski. Znacznie gorzej z decyzjami - mimo przychylnego stanowiska Hanny Gronkiewicz-Walt z początku kadencji, żadem ze spektakularnych projektów nie został zatwierdzony. Ratusz zdaje się wahać, czy rzeczywiście rekordy wysokości są drogą do stworzenia nowoczesnego centrum miasta. Postaramy się poszukać odpowiedzi na to pytanie wspólnie z naszymi gośćmi.

Zapraszamy :)

Linkujmy!

LINKUJMY!

Manifest

1. blog jest integralną częścią sieci WWW, składającej się z dokumentów połączonych odnośnikami, sieci którą warto współtworzyć
2. odnośniki w treści wpisów wzbogacają wartość wpisów, dając możliwość rozszerzenia informacji zawartych na blogu i nie powodują odpływu czytelników, wręcz przeciwnie: powodują, że czytelnicy będą na bloga chętniej wracać
3. autorom, na których powołuje się blog, należy się ten drobny gest, dzięki któremu czytelnicy są w stanie zapoznać się z informacjami w ich oryginalnym brzmieniu
4. umieszczanie odnośników ułatwia zadanie agregatorom i wyszukiwarkom

Dlatego linkujmy.

Tu robią stadion

Całkiem niedawno dowiedziałem się, że JSK, firma projektująca Stadion Narodowy, ma swoje biuro dwa budynki od naszej redakcji. Rozmawiałem z Mariuszem Rutzem o tym, jak zmienia się projekt (powstał z tego spory tekst w okolicy świąt). Dużo było mowy o tym, że ostateczna forma i kolor elewacji nie zostały jeszcze przesądzone i że nim to nastąpi, różne wersje zostaną przedstawione w formie modeli w dość dużej skali.

I rzeczywiście, przechodząc koło naszych sąsiadów, zauważyłem że faktycznie - modele są już w pracowni, na 4 piętrze (widać na zbliżeniu):

Tymczasem stadion doczekał się własnego profilu na naszej-klasie.pl i nawet rano mnie zaprosił do swoich znajomych :)

42 procent Polaków korzysta z internetu

Pod domem stoi trzech facetów. Jeden młody, ale dwaj pozostali spełniają stereotyp starszego prażanina jak się patrzy. Widać, że za kołnierz nie wylewają i w ogóle stanie na tym winklu zdaje się być ich głównym zajęciem. Mijam ich kilka razy nosząc rzeczy z samochodu, więc siłą rzeczy słyszę kolejne urywki rozmowy:

- A co masz w HD?
- ...
- To po co takie głupie film ściągasz?
(...)
- Kupiłem wypalarkę właśnie.
- Za ile?
- 120.
- To pewnie lajtona jakiegoś albo eldżi?
(...)
- Szyna ma 1330.
(...)
- A kartę graficzną jaką masz?
- 8800.
- GT czy GTX?

Praga też jest w globalnej wiosce :)

Zostałem feministą

Rozmawiamy dziś z panem Karolem, który ostatnio dowiedział się, że jest feministą. Panie Karolu, jak to się stało?

- Właściwie trudno powiedzieć. Moja dziewczyna, wie pani, ona robi drugi kierunek studiów. Więc ona poszła do biblioteki, a ja chciałem tylko ogarnąć biurko i brudne ciuchy z podłogi.

Tak to się zaczęło?

- Tak, w sumie dość niepozornie, wręcz niegroźnie. To może się przytrafić każdemu.

I co było potem?

- Starłem kurze, pozmywałem, nastawiłem pranie i zorientowałem się, że to się stało. Nawet nie wiem kiedy, całkiem niepostrzeżenie.

Jak pan zareagował?

- W pierwszej chwili poczułem się bardzo nieswojo. Postanowiłem podzielić się tym z przyjaciółmi. Okazało się, że to spotkało nie tylko mnie.

To chyba było pocieszające?

- Na pewno. No a potem zorientowałem się, że tak naprawdę nic się w moim życiu nie zmieniło.

Czyżby?

- Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale tak właśnie jest. Nadal mogę oglądać mecze i pić piwo z kolegami. Zresztą piwo piję nawet, gdy sprzątam, więc właściwie można powiedzieć, że mam więcej czasu na takie drobne przyjemności.

Czy myśli pan, że bycie feministą może stać się trendy?

- Uważam, że każdy powinien tego spróbować.

;)

Wsiowy urzędnik

Pisałem tu kiedyś o tym projekcie i o jego niekwestionowanym sukcesie, czuję się więc w obowiązku, by powrócić na plac Grzybowski raz jeszcze.

Jest tak samo, jak z palmą, tylko bardziej. Sukces jest większy i właściwie bezsporny, dotleniacz odzyskał smutny, brudny plac Grzybowski dla warszawiaków, a w szczególności dla mieszkańców najbliższej okolicy. Spór jest większy, bo pomysłów na przyszłość placu jest całe mnóstwo, niektóre zresztą opisywałem.

Kilka tygodni temu usłyszałem, że o przyszłości placu zdecydują sami warszawiacy, a odbędzie się to w drodze konsultacji społecznych. Nie zdążyłem wyrazić swojego entuzjazmu, nie zdążyłem napisać, że to kolejny sukces Joanny Rajkowskiej, która z uporem maniaka kruszy swoimi przekornymi pomysłami urzędniczy beton i - chyba trochę wbrew własnym intencjom - uprawia sztukę zaangażowaną w walkę o podstawowe mechanizmy demokracji.

Nie zdążyłem, bo oto jeden z miejskich urzędników, zajmujący się estetyką Tomasz Gamdzyk, którego miałem do tej pory za rzeczowego człowieka, powiedział że miasto dotleniacza nie chce, bo jest wsiowy (dodam, że w pełni zgadzam się z komentarzem Tomka Urzykowskiego pod tym tekstem).

Miasto pokazało gdzie ma swoich mieszkańców, nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz. Ręce opadają. Joanna Rajkowska dzielnie walczy dalej. A ja to linkuję, by dać wyraz poparcia. Wciąż mam nadzieję, że dotleniacz wróci.

------------------------------{ e d i t }------------------------------

Inni na ten sam temat:

• Krzysztof Nawratek

------------------------------{ e d i t 01_04_2008 }------------------------------

Mam nadzieję, że to nie żart - Tomasz Gamdzyk całkiem poważnie i całkiem sensownie odpowiada dziś w Stołku Joannie Rajkowskiej.

South Park za darmo

Plotka stała się ciałem, a w ulubionych ląduje nowy link - od wczoraj w sieci można oglądać South Park w całości i za darmo. Pierwsze komentarze wskazują, że strona jeszcze zdradza pewne niedociągnięcia, ale to pewnie przejściowe. A zatem, Panie i Panowie, 11 sezonów i kolejne odcinki w dniu premiery telewizyjnej do Waszej dyspozycji!

Praskie Grand Prix

Zameldowałem właśnie swojemu szefowi, że jutro przed pracą mam do załatwienia dwie z pozoru drobne sprawy - muszę pójść na pocztę i do biura obsługi klienta firmy Aster.

Szef pokiwał głową ze zrozumieniem, bo jak to jest w BOK-ach Aster wie większość warszawiaków. Ogonek starszych osób, które płacić chcą koniecznie w okienku ustawia się przed nimi na długo przed nieprzyzwoicie późną i przeraźliwie niepraktyczną godziną otwarcia. Nie ma właściwie pory, o której można tam coś załatwić z marszu, a czasem trzeba.

Mnie jednak bardziej niepokoi wizyta na poczcie przy placu Hallera. Byłem na niej dwa razy, kiedyś w okolicznościach, których nie potrafię odtworzyć kupowałem tam jakieś znaczki, a ostatnio odbierałem tam przesyłkę poleconą. Było to interesujące doświadczenie, ludność miejscowa dokonała bowiem rzeczy dość niezwykłej. Udało jej się całkowicie zanarchizować system numerków sterujących kolejką.

Już na wejściu widać, że coś jest nie tak - w środku siedzi mnóstwo ludzi, z których spora część w ogóle nie przejawia zainteresowania podstawową działalnością poczty. Raczej spędzają tam czas zagadując do innych petentów. A zagadywać jest do kogo, bowiem kto raz wejdzie do środka, raczej szybko wnętrza nie opuści.

Pobrałem numerek. Przede mną 59 osób. Pobrałem drugi, z opisem dającym nadzieję, że z odrobiną asertywności też wydadzą mi tam co moje. 35 osób. Szybki rzut oka na salę pozwolił jednoznacznie stwierdzić, że co najmniej połowa tych osób poddała się i poszła do domu. A na świetlnych tablicach szaleństwo liczb zupełnie nie związanych z tym, co na moich karteczkach. Ja mam 3xx, tam jest dopiero 1xx. Tu mam 7xx, a wyświetla się 9xx. To tak, jak bym włączył transmisję wyścigu formuły 1 pod sam koniec - dłuższą chwilę musiałem się zastanowić, czy to Kubicę dublują, czy też on dubluje. A i tak nie doszedłem do tego, który jestem.

W tym bałaganie kwitną zjawiska pogłębiające absurd. Ktoś zbiera numerki, przegląda w poszukiwaniu niższego, wynajduje stare (z przed dublowania), co nie jest trudne, bo wala się ich wszędzie jakaś kosmiczna ilość. Jakby ktoś z nudów drukował całe setki.

Po chwili rozpaczliwego gapienia się na tablicę poszedłem i ja do domu. Wziąłem prysznic, zjadłem kolację i za kwadrans 20 zszedłem na pocztę raz jeszcze. Na tablicy pokazał się akurat numerek podobny do mojego, więc wiele nie myśląc podszedłem do okienka, zamachałem karteczką przed oczami osób ustawiających się z boku do wrogiego przejęcia miejsca w kolejce i cudem jakimś z marszu odebrałem swoją paczkę. Zdublowałem peleton, wyprzedziłem liderów, zakasowałem konkurencję i zaskoczyłem sędziów.

Ale co będzie jutro rano?

PS: Nie jest moją intencją obrażanie Prażan, ani udowadnianie na siłę, że azjatycki brzeg Wisły to jakaś obca planeta. Czuję się tu coraz lepiej, ale pewnych różnic, smaczków i klimatów nie sposób nie zauważyć. Tej smakowitej, praskiej egzotyce dedykuję zatem nowy tag "praskie obrazki", który mam nadzieję będzie się rozwijał.

Porzuciłem blagie i przeniesłem siem na Pargie...

Bardzo mnie cieszy, że mimo różnych dygresji wciąż najobszerniejszym tagiem na blogasku pozostaje „Moja Warszawa”. I mam poczucie, że przeprowadzka, zwłaszcza na azjatycki brzeg Wisły, nie może nie zostać odnotowana. Problem w tym, że nie bardzo jest o czym pisać; poszło gładko, okolice placu Hallera przypominają Muranów, tramwaje są, internet też już tam mają, także ogólnie przenosiny wyszły dość płynnie. A że dosypują tam czegoś do powietrza i od początku tygodnia budzę się o godzinach tak wczesnych, że ich istnienia nawet nie podejrzewałem, w dodatku świeży i pełen energii, nawet nie mam okazji przyjrzeć się lokalnemu kolorytowi, który za pewne wychodzi na wierzch nieco później. No ale fakt jest faktem - pokonałem psychologiczną barierę i przynajmniej na jakiś czas stałem się mieszkańcem Pragi :)

Lao Che z Biblią w tle

Trzy lata trzeba było czekać na kolejny krążek płockiej kapeli Lao Che. Sukces „Powstania Warszawskiego” wysoko ustawił poprzeczkę oczekiwań, a zespół pracował z pełną tego faktu świadomością. Sprostał im na swój radykalny sposób.

Po nagraniu płyty, która od razu przeszła do historii można zrobić dwie rzeczy – zakończyć karierę lub dalej grać swoje. Tylko co to znaczy w przypadku zespołu, który garściami czerpie z literatury, historii i w oryginalny sposób przetwarza dowolne gatunki muzyczne? „Gospel” daje bezkompromisową odpowiedź i zaskakuje już na etapie okładki. Zamiast mrocznej estetyki „Guseł” i wydawnictw związanych z „Powstaniem Warszawskim” dostajemy jasne, kremowe opakowanie z napisami z kolorowej posypki do słodkich deserów. Do tego tytułu utworów wypisane literami przypominającymi logo Google i wizerunek ryby, symbol chrześcijaństwa na płycie zespołu, którego pierwszą płytę zaszufladkowano jako rock pogański.

Lao Che musiało zdecydować: płyta z piosenkami czy kolejny koncept-album? A jeśli spójna całość, to jaki motyw przewodni? Do jakiej tradycji lub epoki się odwołać? Co może dorównać nośnością opowieści o walczącej Warszawie? Odpowiedź jest radykalna i brawurowa: Pismo Święte. „Gospel” jest przesiąknięte biblijnymi odwołaniami i chrześcijańską symboliką: „Drogi Panie”, „Bóg zapłać”, „Zbawiciel Diesel”, Hydropiekłowstąpienie”, „Paciorek” – tytuły nie wymagają interpretacji. A więc Rock chrześcijański? Wręcz przeciwnie – Lao Che nie odcina się od swoich korzeni. Narrator tej opowieści nie ma w sobie wiele pokory i na pewno nie klęka przez Bogiem. Bez przerwy kłóci się z Nim, wręczy pyskuje i wykrzykuje swoje żale w pijackim widzie. Bywa w tym przekonujący, straszny, ale bywa też groteskowy.

Te dialogi pędzą w rytmie szalonej, skocznej, niemal cyrkowej muzyki. Pełno w niej zapożyczeń czytelnych dla publiczności osłuchanej z rockiem i punkiem. Trafimy bluesa, reggae i ska, a nawet muzykę latynoską, ale wszystko to wzięte w cudzysłów i poddane obróbce nadającej charakterystycznego klimatu, bez popadania w tani pastisz czy kicz. Sporo tu ostrych przełamań tempa, zwrotów akcji i wahań nastrojów – tego, co znamy z „Powstania Warszawskiego”. Podobnie jak zadziorność i power, który nie jest wynikiem prostej sumy zebranych do kupy elementów; jest niespotykaną dziś w muzyce wartością dodaną, przemyconą między taktami i wierszami.

Całość robi wrażenie, którego skali nie chcę mierzyć „Powstaniem Warszawskim”, bo z porównania z taką płytą mało kto może wyjść obroną ręką. Zespół Lao Che zmierzył się oczekiwaniami z ironią i dystansem, zachował własny styl, a przy okazji nagrał świetną rockową płytę z dobrym pomysłem i mocnymi tekstami.

Lao Che - Gospel
Antena Krzyku, 2008
www.laoche.art.pl
Audio i kopia okładki z merlin.pl


recenzja ze zmienionym tytułem ukazała się na www.dziennik.pl,
oraz w skróconej wersji, w"Dzienniku" 25.02.2008